od postanowienia Sądu Rejonowego w Żorach. z dnia 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt I Ns 339/15. w przedmiocie zażalenia wnioskodawczyń. na rozstrzygnięcia zawarte w punktach 1. lit. b) oraz 3. postanowienia Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 6 października 2020 r., sygn. akt III Ca 1396/18. postanawia:Kamil B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Izby Celnej w W. kwoty ponad 4,9 tys. zł. Sąd Rejonowy w W. obciążył stronę pozwaną kosztami procesu w całości, a szczegółowe ich wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu. Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania wydał asesor Sądu Rejonowego w W. Pozwany wniósł zażalenie na powyższe postanowienie. Sąd Okręgowy przy rozpoznawaniu zażalenia dostrzegł zagadnienie prawne budzące poważną wątpliwość, a mianowicie: „Czy od orzeczenia asesora sądowego, który w okresie przed powierzeniem obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP – na podstawie art. 106i § 10 w zw. z art. 2 ust. 2a PrUSP wykonuje zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości wskazane w art. 2 § 2 PrUSP przysługuje na podstawie art. 394 § 1 KPC zażalenie do sądu II instancji czy też skarga, o której mowa w art. 39822 § 1 KPC?”. W uzasadnieniu wskazano, że zadania z zakresu wymiaru sprawiedliwości asesorzy sądowi mogą wykonywać dopiero po powierzeniu im pełnienia obowiązków sędziego w trybie przewidzianym w art. 106i § 7 i 8 PrUSP, czyli po uzyskaniu tzw. votum. Asesor sądowy do czasu upływu miesięcznego terminu na złożenie sprzeciwu przez Krajową Radę Sądownictwa albo uchylenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa wyrażającej sprzeciw, wykonuje wyłącznie zadania z zakresu ochrony prawnej, inne niż wymiar sprawiedliwości, które należą do obowiązków referendarzy sądowych i starszych referendarzy sądowych. Jak wskazano w uzasadnieniu pytania prawnego, ustawy procesowe nie uzależniły orzeczenia od rodzaju sprawy – z zakresu wymiaru sprawiedliwości i z zakresu ochrony prawnej, lecz od kryterium podmiotowego – orzeczenia referendarzy sądowych oraz orzeczenia sądu. W myśl art. 394 § 1 KPC na postanowienia sądu I instancji kończące postępowanie w sprawie oraz postanowienia wymienione w pkt 1–12 tego przepisu przysługuje zażalenie do sądu II instancji. Zgodnie zaś z art. 39822 § 1 KPC na orzeczenia referendarza sądowego, co do istoty sprawy, oraz na orzeczenia kończące postępowanie, jak również na orzeczenia, o których mowa w art. 394 § 1 pkt 1, 2, 4 i 5–9, przysługuje skarga, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Na gruncie ustaw procesowych nie ma miejsca na trzeci rodzaj orzeczenia. Zdaniem Sądu Okręgowego można przyjąć, że orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia referendarzy sądowych, co oznacza wprost, że w miejsce środków odwoławczych (apelacji, zażalenia) przysługuje na nie skarga. Do wniosku takiego prowadzi przyjęcie, że zażalenie jako środek zaskarżenia przysługuje tylko wówczas, gdy decyzja została podjęta w ramach sprawowania wymiaru sprawiedliwości, a te zadania wykonują wyłącznie sędziowie oraz asesorzy sądowi – ale od momentu, w którym następuje powierzenie im obowiązków sędziego. Przy takiej wykładni zakresu zadań wykonywanych przez asesora sądowego, których datą graniczną są zdarzenia określone w art. 106i § 8 PrUSP, można uznać, że do czasu rozpoczęcia wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości od decyzji podejmowanych przez asesora sądowego w ramach zadań z zakresu ochrony prawnej, innych niż wymiar sprawiedliwości, właściwy środek zaskarżenia stanowi skarga na orzeczenie referendarza sądowego na podstawie art. 39822 § 1 KPC. Uzasadnione może być również stanowisko, zgodnie z którym orzeczenia wydawane przez asesorów sądowych, którym nie powierzono obowiązków sędziego, należy traktować jak orzeczenia sądu, co oznacza wprost, że przysługującymi od nich środkami odwoławczymi są zażalenia i apelacje lub inne środki przewidziane przez ustawy procesowe (np. sprzeciw od nakazu zapłaty). Żaden z przepisów PrUSP dotyczących asesorów sądowych nie odwołuje się do regulacji dotyczących referendarzy sądowych. Sąd może wydawać orzeczenia zarówno w zakresie wymiaru sprawiedliwości, jak i ochrony prawnej. W składzie sądu może brać udział zarówno sędzia, jak i asesor sądowy. Skoro asesor sądowy nie jest referendarzem, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Sąd zaznaczył, że zgodnie z ustawami procesowymi od orzeczenia sądu przysługują inne środki odwoławcze niż od orzeczenia referendarza sądowego, niezależnie od tego, czy orzeczenie wydał sędzia, czy asesor sądowy. Sąd Najwyższy wskazał, że rodzaj środka zaskarżenia od orzeczenia z zakresu ochrony prawnej nie zależy od przedmiotu rozstrzygnięcia, ale od organu, który to orzeczenie wydał. Jeżeli orzeczenie takie (np. w przedmiocie kosztów procesu) wydał sąd, to zgodnie z art. 394 § 1 KPC przysługuje na nie zażalenie do sądu II instancji, a jeżeli wydał je referendarz sądowy – skarga do sądu, w którym wydano to orzeczenie (art. 39822 § 1 KPC). Sąd Najwyższy uznał, że z wykładni art. 39822 i 39823 KPC nie wynikają jakiekolwiek racje dla poszerzenia podmiotowego (o orzeczenia wydawane przez asesora sądowego przed uzyskaniem votum ) zakresu zaskarżalności orzeczeń skargą na orzeczenie referendarza sądowego. Asesor sądowy przed powierzeniem mu czynności sędziego nie traci swojego statusu i nie staje się „dublerem kompetencyjnym” referendarza sądowego, bo inna jest jego pozycja ustrojowa, a żaden przepis nie wyposaża go w tym okresie w kompetencje referendarza. W związku z tym orzeczenia wydawane przez asesora sądowego w okresie przed uzyskaniem votum ) będące realizacją zadań z zakresu ochrony prawnej nie mogą być traktowane jak orzeczenia referendarza sądowego. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że skoro asesor sądowy, także w okresie przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków sędziego, nie jest referendarzem i brakuje jakiegokolwiek upoważnienia kompetencyjnego do takiego traktowania zadań wykonywanych przez niego w tym okresie, to może orzekać wyłącznie jako członek składu sądu – w sprawach, w których zgodnie z art. 2 § 1a lub zgodnie z art. 2 § 2a PrUSP ma prawo orzekać, a zatem przed uzyskaniem votum – tylko w sprawach z zakresu ochrony prawnej. Orzeczenia wydane w tych sprawach są zatem postanowieniami sądu, na które przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji (art. 394 § 1 KPC). Za takim stanowiskiem przemawia również wykładnia celowościowa przepisów stanowiących o kompetencjach asesorów sądowych. Niepożądane ustrojowo i proceduralnie byłoby wprowadzenie różnych środków odwoławczych od orzeczeń, które wydaje asesor sądowy jako organ wykonujący zadania z zakresu ochrony prawnej, czy też już jako członek składu orzekającego sądu po uzyskaniu votum. Wpływałoby to bowiem na brak przejrzystości procedur odwoławczych w sprawach, w których orzeka asesor sądowy. Przejawem ujednolicenia trybu zaskarżenia jest również obecna treść art. 293 § 2 k.p.k., zgodnie z którą zażalenie do sądu rejonowego, w okręgu którego prowadzi się postępowanie przygotowawcze, przysługuje na każde postanowienie prokuratora w przedmiocie zabezpieczenia, a nie jak dotąd jedynie na postanowienie „o
Zażalenie jest to środek odwoławczy, który ma na celu dokonanie kontroli prawidłowości wydanego orzeczenia przez dany sąd. Jednakże zażalenie nie przysługuje na każde postanowienie sądu, które nam się nie podoba. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wyraźnie wskazują, które orzeczenia Sądu mogą być zaskarżone. Co do zasady, zażalenie przysługuje do Sądu wyższej instancji (Sąd II Instancji) na postanowienie Sądu I Instancji kończące postępowanie w danej sprawie (tj. np. na postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, na postanowienie o dziale spadku). Nadto, zażalenie do Sądu II instancji przysługuje również na postanowienie, którego przedmiotem jest: a) zwrot pisma wniesionego jako pozew, z którego nie wynika żądanie rozpoznania sprawy; b) zwrot pozwu; c) odmowa odrzucenia pozwu; d) przekazanie sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu albo podjęcie postępowania w innym trybie; e) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; f) zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu, zwrot opłaty lub obciążenie kosztami sądowymi - jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy. Powyższy wykaz spraw, co do których można złożyć zażalenie do Sądu II Instancji stanowi katalog zamknięty, tj. tylko w tych sprawach można złożyć zażalenie do Sądu wyższej instancji – w przeciwnym razie zażalenie zostanie odrzucone. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wskazują także na możliwość złożenia zażalenia na postanowienie Sądu I Instancji do innego składu sądu I Instancji (tj. jeżeli postanowienie wydał Sąd Rejonowy w Z. to zażalenie należy złożyć do Sądu Rejonowego w Z. – rozpatrzy je inny skład sądu, niż ten, który rozpatruje sprawę główną). Do takich postanowień należą (art. 3941a a) odmowa zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcie takiego zwolnienia oraz odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie; b) oddalenie opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji; c) rygor natychmiastowej wykonalności; d) wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania; e) stwierdzenie prawomocności orzeczenia; f) skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia; g) odmowa uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia; h) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; i) zwrot zaliczki, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka, a także koszty przyznane w nakazie zapłaty, jeżeli nie wniesiono środka zaskarżenia od nakazu; j) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; k) zatwierdzenie ugody zawartej przed mediatorem; l) odrzucenie zażalenia; m) odrzucenie skargi na orzeczenie referendarza sądowego; n) zatwierdzenie ugody w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów; o) wstrzymanie wykonania decyzji, w przypadku zawieszenia postępowania, na zgodny wniosek stron zamierzających zawrzeć ugodę w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Przepisy prawa umożliwiają także złożenie zażalenia na postanowienie Sądu II Instancji (art. 3942 Takie zażalenie przysługuje na odrzucenie apelacji i należy je skierować do innego składu Sądu II Instancji. Nadto, zażalenie do innego składu Sądu II Instancji przysługuje również na odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie, oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę. Zażalenie składa się w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia wraz z jego uzasadnieniem. Zażalenie powinno zawierać te same elementy co pismo procesowe (tj. miejscowość, datę, strony postępowania, oznaczenie sądu i sygnatury toczącej się sprawy, oznaczenie pisma, oznaczenie strony składającej pismo oraz podpis), a także winno wskazywać postanowienie, które jest zaskarżane oraz wniosek o jego zmianę lub uchylenie, a także zwięzłe uzasadnienie zażalenia. Zdjęcie poglądowe Fot.:Dochodzenie prowadzi się w sprawach należącyvh do właściwości sądu rejonowego. Zażalenie na umorzenie dochodzenia zgodnie z art. 460 kpk wnosi się w terminie siedmiu dni liczonych od daty ogłoszenie postanowienia, a jeżeli ustawa zobowiązuje podmiot umarzający do doręczenia postanowienia, od daty jego doręczenia wraz z uzasadnieniem.
Postępowanie sądowe wiąże się z koniecznością uiszczenia kosztów związanych z procesem. Składa się na nie wiele pozycji: opłata sądowa, którą uiszcza powód wnoszący pozew do sądu, zwrot kosztów pełnomocnika strony, która wygrywa postępowanie, zwrot wydatków poniesionych przez sąd w toku postępowania (np. zaliczki na poczet opinii biegłych, koszty doręczeń korespondencji, koszty dojazdu świadków) i zwrot wydatków poniesionych w toku procesu przez stronę, która wygrywa postępowanie (np. zwrot kosztów sporządzenia opinii biegłych). Sąd dokonuje rozliczenia kosztów procesu w wyroku kończącym postępowanie. Stronie, która z różnych powodów jest niezadowolona z wydanego przez sąd rozstrzygnięcia, przysługuje prawo, aby wnieść zażalenie na koszty sądowe. Pobierz darmowy wzór pisma reklamacyjnego w formacie pdf i docx! Do pobrania: Wyroki i postanowienia, apelacje i zażalenie na koszty sądowe W pierwszej kolejności należy wskazać, iż Kodeks postępowania cywilnego (kpc) wyróżnia dwa podstawowe rodzaje orzeczeń sądowych – wyroki oraz postanowienia. Ich rozróżnienie jest o tyle istotne, iż środek zaskarżenia i termin na jego wniesienie jest zależny od rodzaju orzeczenia. Wyroki wydawane są na końcu postępowania i rozstrzygają zarówno o istocie sprawy (np. czy powództwo o zapłatę określonej kwoty jest zasadne), jak i o kwestiach pobocznych (np. o kosztach sądowych). Postanowienia wydawane są co do kwestii, które wymagają rozstrzygnięcia w toku postępowania, lecz w takim przypadku wydanie postanowienia nie kończy procesu. Przykładem postanowień może być np. postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego albo postanowienie o obowiązku uiszczenia zaliczki na poczet koniecznej opinii biegłego. Wyjątkowo, postanowienie może być orzeczeniem kończącym postępowanie – dzieje się tak w toku postępowania nieprocesowego, np. w sprawach rodzinnych albo spadkowych. Wyrok zaskarża się apelacją, zaś postanowienie – zażaleniem. Jeśli strona nie chce skarżyć wyroku co do jego części merytorycznej, a jedynie w zakresie kosztów sądowych, wówczas konieczne jest wniesienie zażalenia. Od wydanego w sprawie wyroku stronie przysługuje prawo do wniesienia apelacji w terminie do 14 dni od daty doręczenia orzeczenia. Apelacja może dotyczyć zarówno części merytorycznej wyroku (rozstrzygnięcia o tym, kto wygrywa, a kto przegrywa sprawę), jak i rozstrzygnięcia o kosztach. Co istotne, jeśli strona chce odwoływać się wyłącznie od części rozstrzygnięcia dotyczącej kosztów sądowych, a zgadza się z pozostałą częścią wyroku, wówczas konieczne jest złożenie apelacji. Od postanowienia przysługuje prawo by wnieść zażalenie na koszty sądowe (za wyjątkiem sytuacji, gdy postanowienie kończy postępowanie, wówczas konieczne jest wniesienie apelacji). Zażalenie na koszty sądowe - termin i adresat mają znaczenie Niezwykle istotne jest dochowanie terminu do wniesienia zażalenia. Termin ten wynosi 7 dni i uchybienie mu pociąga za sobą poważne konsekwencje, albowiem zażalenie wniesione po upływie terminu zostanie przez sąd odrzucone i nie będzie podlegało rozpoznaniu. Termin jest zawsze liczony od daty doręczenia orzeczenia (czyli od daty wskazanej na pokwitowaniu odbioru przesyłki), przy czym należy wskazać, iż strona winna wnieść o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku. Termin na wniesienie zażalenia wynosi 7 dni i jest liczony od daty doręczenia orzeczenia. Jeśli listonosz nie zastanie adresata, wówczas przesyłka będzie awizowana – dopuszczalne jest dwukrotne awizowanie (łącznie 14 dni). Uchybienie terminowi do wniesienia zażalenia będzie skutkowało odrzuceniem zażalenia. Zażalenie na koszty sądowe wnosi się zawsze w formie pisemnej do sądu II instancji za pośrednictwem sądu I instancji, który wydał zaskarżony wyrok. Dla sądu rejonowego będzie to zawsze sąd okręgowy, zaś dla sądu okręgowego – sąd apelacyjny. Informację o tym, który sąd jest właściwy do rozpoznania zażalenia, można znaleźć na stronie internetowej sądu oraz na pouczeniu, które przesyłane jest razem z wyrokiem. Jeśli skarżący omyłkowo wniesie zażalenie do sądu II instancji, pomijając sąd, który wydał wyrok, wówczas termin do wniesienia zażalenia uważa się za zachowany. Zażalenie podlega opłacie sądowej, której wysokość wynosi zazwyczaj 5% wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 30 zł. Wartością przedmiotu zaskarżenia w tym przypadku będzie wysokość skarżonych kosztów. Tak postanowił Sąd Najwyższy 29 czerwca 2011 roku (sygn. III PZ 5/2011). Skarżący musi uzasadnić swoje żądanie Kpc wyczerpująco wskazuje, jakie wymogi formalne muszą zostać spełnione, aby środek zaskarżenia był wniesiony skutecznie. Do wnoszenia zażalenia stosuje się przepisy dotyczące apelacji. Można wyróżnić cztery podstawowe części, z których musi składać się każde zażalenie na koszty sądowe: część informacyjna: wskazanie daty sporządzenia zażalenia i miejscowości jej sporządzenia, dane adresowe sądu, który wydał wyrok oraz sądu, do którego zażalenie jest kierowane, oznaczenie sygnatury sprawy i stron postępowania, oznaczenie wyroku, który podlega zaskarżeniu; część merytoryczna: wskazanie zarzutów opisujących, jakich uchybień dopuścił się sąd I instancji i określenie, w jaki sposób zaskarżone rozstrzygnięcie powinno zostać zmienione; uzasadnienie: krótka argumentacja dotycząca zarzutów wymienionych powyżej; własnoręczny podpis osoby wnoszącej zażalenie. Bez wątpienia najważniejszą częścią każdego zażalenia jest dokładne określenie, z jakiego powodu skarżący składa ten środek odwoławczy i czego się domaga. Opisanie uchybień popełnionych przez sąd I instancji ma formę zarzutów, które przedstawiane są na wstępie zażalenia, a następnie podlegają rozwinięciu w treści uzasadnienia. Przepisy dotyczące wnoszenia apelacji i zażaleń nie zawierają katalogu zarzutów, jednakże przyjmuje się, iż zarzuty mogą dotyczyć: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez sąd I instancji za podstawę orzeczenia, które to błędy miały istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia (np. sąd pomylił się w obliczeniu kwoty kosztów sądowych albo strona była zwolniona od obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu, a sąd w rozstrzygnięciu nałożył na nią obowiązek pokrycia tej kwoty); naruszenia przepisów prawa materialnego, które mogą przybrać postać błędnej wykładni albo niewłaściwego zastosowania (sąd niewłaściwie interpretuje lub niewłaściwie stosuje przepisy, które stanowią podstawę orzeczenia o kosztach); naruszenia przepisów postępowania, jeśli to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia (np. niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 98 i n. kpc, określających kto i na jakich zasadach jest zobowiązany do poniesienia kosztów procesu). Zadaniem sądu II instancji, do którego trafi zażalenie, będzie ustalenie, czy i jakie błędy popełnił sąd, który wydał wyrok. Z tego też względu prawidłowe skonstruowanie zarzutów, wykazanie i uzasadnienie uchybień, które w ocenie skarżącego zostały popełnione na etapie postępowania przed sądem I instancji, ma kluczowe znaczenie. Zażalenia są rozpoznawane na posiedzeniach niejawnych, co oznacza, że strona wnosząca zażalenie na koszty sądowe nie zostanie poinformowana o dacie posiedzenia i otrzyma jedynie postanowienie o rozstrzygnięciu zażalenia. Postanowienie wydane przez sąd drugiej instancji jest ostateczne i niezaskarżalne.
Natomiast na wyrok sądu drugiej instancji uchylający wyrok sądu pierwszej instancji i przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego na podstawie art. 394 1 § 11 k.p.c. Podobnie zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienia sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną W każdej sprawie cywilnej, która podlega rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. Ważne jest, że sąd może udzielić zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania (głównego) lub w jego toku. Wybór zależy od strony. *** Nie masz czasu przeczytać całego wpisu? Zobacz nasze e-booki kancelarii, które możesz pobrać i przeczytać w wolnej chwili, w drodze do pracy, w drodze po dzieci, w podróży itp. *** Co do zasady udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona (w postępowaniu procesowym) lub uczestnik postępowania (w postępowaniu nieprocesowym), jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Wyjątkiem od tej zasady są sprawy z zakresu zabezpieczenia alimentów – w sprawach tych podstawą zabezpieczenia jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Czy wiesz co zrobić, gdy odbierzesz z sądu postanowienie o zabezpieczeniu w sprawie o alimenty? Sposób doręczenia postanowienia o zabezpieczeniu alimentów Często do kancelarii zgłaszają się osoby, które nie wiedzą co zrobić z otrzymanym postanowieniem o zabezpieczeniu roszczenia alimentacyjnego lub roszczenia o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny i zazwyczaj zaskoczone są takim obrotem spraw w małżeństwie lub między partnerami będącymi rodzicami. No cóż, bywa, życie pisze różne scenariusze. Bezpośrednie doręczenie takiego postanowienia wynika z tego, że w sprawach o alimenty sąd z urzędu, czyli sam z własnej inicjatywy, doręcza stronom odpis postanowienia o zabezpieczeniu. Takie postanowienie sądu zapada na posiedzeniu niejawnym, czyli bez udziału stron, oraz podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia. Zasady związane z zaskarżeniem postanowienia o zabezpieczeniu zmieniły się wraz z wejściem w życie tzw. dużej nowelizacji procedury cywilnej od dnia 7 listopada 2019 r. Obecnie na postanowienie sądu I instancji w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie, które rozpoznawane jest przez sąd, który wydał zaskarżone postanowienie, ale w innym składzie. Jest to tzw. zażalenie poziome (w slangu prawniczym coraz częściej nazywane „poziomka” 🙂 ). Jeszcze do niedawna zażalenie było rozpoznawane przez sąd II instancji, którym w przypadku postanowienia sądu rejonowego był sąd okręgowy, a w przypadku sądu okręgowego był sąd apelacyjny. Teraz, gdy np. w sprawie o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny postanowienie o zabezpieczeniu wyda sąd rejonowy to też ten sąd będzie rozpoznawał zażalenie na to postanowienie. W sprawie o rozwód, gdy sąd okręgowy wyda postanowienie o zabezpieczeniu w zakresie alimentów na czas trwania postępowania, to zażalenie na takie postanowienie również rozpoznawał będzie sąd okręgowy. W obu przypadkach inny skład tego samego sądu rozpatrzy zażalenie. O alimentach w trakcie sprawy rozwodowej można przeczytać we wpisie współpracującej z kancelarią mec. Barbary Witeckiej „Czy mogę otrzymywać alimenty w trakcie trwania sprawy rozwodowej?„. Termin do wniesienia zażalenia wynosi obecnie co do zasady tydzień od dnia doręczenia postanowienia z uzasadnieniem (wyjątkiem jest tu sytuacja, gdy sąd odstępuje od uzasadnienia postanowienia i wtedy termin liczony jest inaczej). Nie można jednak zapominać, że sąd sam z własnej inicjatywy nie prześle obecnie uzasadnienia swojego postanowienia wydanego na posiedzeniu niejawnym. Dlatego trzeba złożyć i prawidłowo opłacić wniosek o uzasadnienie postanowienia zgłoszony w terminie tygodnia od dnia doręczenia postanowienia. Chcę złożyć zażalenie i co dalej? W sprawach rodzinnych często dochodzi do udzielenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego (takim jest też roszczenie o przyczynianie się do zaspokojenia potrzeb rodziny wynikające z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Może zdarzyć się, że w postanowieniu o zabezpieczeniu nałożony zostaje obowiązek zapłaty na rzecz żony, męża lub dzieci (do rąk matki albo ojca) dużej kwoty. Może okazać się, że zarobki nie pozwalają na zapłatę tak dużej kwoty lub powodować szkodę. Co można zrobić? Należy wraz z zażaleniem wnieść wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia do czasu rozstrzygnięcia zażalenia. To od sądu zależy, czy pozytywnie rozpatrzy taki wniosek. Warto o tym pamiętać, ponieważ postanowieniu o zabezpieczeniu roszczenia, które podlega wykonaniu w drodze egzekucji, sąd nadaje klauzulę wykonalności z urzędu. W praktyce oznacza to, że z takim postanowieniem uprawniona osoba może pójść do komornika i w drodze egzekucji komorniczej ściągać należności. Tak może być przy założeniu, że np. alimenty wynikające z postanowienia o zabezpieczeniu nie byłyby płacone dobrowolnie. Roszczenie odszkodowawcze Na pomoc osobom zobowiązanym do zapłaty należności w związku z wydaniem przez sąd postanowienia o zabezpieczeniu przychodzą przepisy procedury cywilnej. W przypadku gdy powództwo bądź wniosek oddalono lub postępowanie umorzono, można dochodzić od uprawnionego roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. Innymi słowy – jeżeli np. w sprawie o rozwód, gdzie stroną inicjującą postępowanie była żona, zostało wydane postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia alimentacyjnego i powództwo oddalono, to mąż płacący na podstawie wydanego postanowienia o zabezpieczeniu należności, będzie mógł wystąpić z roszczeniem o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. *** W ramach działalności kancelarii zajmujemy się prowadzeniem szeroko rozumianych spraw rodzinnych. W razie potrzeby udzielenia pomocy prawnej prosimy o kontakt. *** Przeczytaj więcej wpisów na blogu z zakresu prawa rodzinnego: Od 1 lipca 2019 r. świadczenie wychowawcze 500+ bez wymogu ustalenia alimentówJak prawnie dokonać uzgodnienia płciRozwód. Kiedy sąd orzeka o ustaniu małżeństwaBrak rozwodu pomimo faktycznego zupełnego i trwałego rozkładu pożycia małżeńskiegoKontakty z wnukamiTrybunał Konstytucyjny o opiniowaniu przez RODKna skutek zażaleń pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 7 września 2020 r., sygn. akt VIII GC 2662/19 i postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 25 listopada 2020 r., sygn. akt VIII Gz 211/20. postanawia: odrzucić zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 25 listopada 2020 r.
Zażalenie jest środkiem odwoławczym kierowanym do sądu drugiej instancji, służącym do zaskarżania postanowień sądu pierwszej instancji kończących postępowanie w sprawie, a także postanowień sądu pierwszej instancji i zarządzeń przewodniczącego, które zostały w sposób enumeratywny wymienione w Kodeksie postępowania cywilnego. W określonych przypadkach zażalenie przysługuje do Sądu Najwyższego. Gdzie i w jakim terminie należy wnieść zażalenie Zażalenie wnosi się do sądu drugiej instancji ale za pośrednictwem sądu który wydał skarżone postanowienie (pismo zawierające zażalenie należy złożyć do sądu, który wydał zaskarżone postanowienie). Termin do wniesienia zażalenia jest tygodniowy i liczy się go od dnia: doręczenia stronie odpisu zaskarżonego postanowienia z uzasadnieniem (taka sytuacja ma miejsce gdy postanowienie wydane zostało na posiedzeniu niejawnym) ogłoszenia zaskarżonego postanowienia (w przypadku, gdy postanowienie sąd wydał na posiedzeniu jawnym) jeżeli strona nie zażądała w terminie tygodniowym doręczenia jej tego postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczenia stronie na jej wniosek odpisu tego skarżonego postanowienia wraz z uzasadnieniem. Przeczytaj też: Skarga na orzeczenie referendarza sądowego Co powinno zawierać zażalenie Zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, czyli zawierać: oznaczenie sądu, do którego pismo (zażalenie) jest skierowana (będzie to sąd drugiej instancji), imię nazwisko lub nazwa stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oznaczenie rodzaju pisma (zażalenie na postanowienie/zarządzenie przewodniczącego) osnowę wniosku lub oświadczenie oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności podpisy strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika wymienienie załączników Porozmawiaj o tym naszym FORUM! Dodatkowo, zażalenie powinno zawierać: wskazanie zaskarżonego postanowienia wniosek o zmianę lub uchylenie skarżonego postanowienia zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem w miarę potrzeby nowych faktów i dowodów Zobacz też: Jak napisać apelację? Co więcej do pisma należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom oraz dowód uiszczenia należnej opłaty. W zażaleniu wystarczające jest jego ogólne uzasadnienie, nie jest konieczne precyzowane odrębnych zarzutów – co z kolei jest konieczne przy konstruowaniu apelacji. W przypadku wniesienia zażalenia, sąd pierwszej instancji doręczy odpis zażalenia stronie przeciwnej po czym przekaże akta sprawy wraz z zażaleniem sądowi drugiej instancji. Druga strona może wnieść już wprost do sądu drugiej instancji odpowiedź na zażalenie – ma na to termin tygodniowy liczony od dnia doręczenia jej zażalenia. Zobacz: Zażalenie w postępowaniu cywilnym W przypadku wniesienia zażalenia, sąd pierwszej instancji może wstrzymać wykonanie zaskarżonego postanowienia do czasu rozstrzygnięcia zażalenia, o czym może postanowić na posiedzeniu niejawnym. Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE
Sygn. akt II Cz /18 POSTANOWIENIE Dnia 18 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO B (ref.) Sędziowie: SSO B SSO U po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2019 r. w Białymstoku na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Jadwigi Xxej z udziałem Zbigniewa J Xxego, Romana A… Czytaj więcej »Zażalenie na wysokość kosztów
Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź oOwSE.zażalenie od postanowienia sądu rejonowego
